engelli çocuklar

çoğunlukla nasıl davranacağımızı, çocuğumuzun nasıl davranması gerektiğini bilmiyoruz. Ama genelde düşündüğümüzün aksine, sizin kendi çocuğunuzun “aaa anne bu çocuk niye tuhaf?” diye sormasını, sizin kafanızı çevirip, sözde kibarlık yapıp, çocuğunuz “gaf” yapmadan oradan çekiştirmenize tercih ediyorlar;

“haydi dürüst olalım: biz anneler çocuklarımızla yolda yürürken, karşıdan bir engelli çocuğun geldiğini gördüğümüzde ne yaparız?

iki şey:

– görmezden gelir, başka yönlere bakar, böylece kendimizi nazik davranıyormuş zannederiz.

– ona ilgiyle bakıp bize bir şey soracak gibi olan çocuğumuzu kolundan çekip, hemen alakasız bir şey söyleriz ki lafa girip bizi ‘nasıl çocuğun yaşına uygun cevaplayacağımızı bilemediğimiz sorulara’ maruz bırakmasın.

bizim için doğru davranış budur.

oysa yanlışımız var.

çocuk gelişim uzmanı anıl saraç, bu şekilde davranarak aslında çocuğumuzun bilincine engelliliği ayıp, kabul veya tahammül edilemez bir kavram olarak yerleştirmemize sebep olduğumuzu söylüyor. belki de anne-babalarımızın bilinçsizce bize yaptığı gibi?

bu çirkin davranış döngüsü bizi tahammülsüz, bir annenin deyimiyle ‘alaturka’ bir zihniyetle yaşamaya, milletçe ‘öteki’ne tahammül geliştiremememize sebep oluyor.

öte yandan engelli çocuk anneleri, çocukların kendi çocuklarına göstereceği ilgiyi hasretle bekliyor, bu ilgiye zevkle karşılık veriyorlar!”

http://www.alternatifanne.com/?p=1515