iki çocuklu olmak

Çılgınlık olsa gerek. İnsan ara ara düşünüyor ne ara yaptım nasıl yaptım diye. Sonra iyi ki yapmışım derken buluyorsun kendini.  İki ayrı dünya var evde. Aynı anne babadan iki farklı çocuk. Birbirlerini severlerken ve birbirlerini dönerlerken izlemek… anlatılmaz yaşanır 🙂

Büyük kızım 7 oğlum 1,5 yaşında ve bence zor olan çocuklar değil ata erkil toplumda babanın yetistirilis tarzından kaynaklanan eksiklikler keşke evde yaptıkları işi yardım olarak değilde bu benimde görevim diye yapsalar…

İlkini biraz arayip zor bulunca, ikinciyi alel acele zorlugunu dusunmeden yapmis biri olaraktan : birlikte buyumeleri iliskileri cok guzel olacak gibi aralari 28 ay buyuk 30 aylik kucuk 50 gunluk. En zor kısmı nefes alacak alaniniz vaktiniz kalmiyor biri emerken oteki oyun istiyor biri uyusa digeri uyaniyor biri sussa digeri agliyor ikiz olsa ikisininde derdi benzer olacak bunlarin dertleri birbirlerine firsat vermiyor ? hele buyuk bezliyken ikinciyi yaptiysaniz yandiniz iki bez masrafi. Paçalarından tasan kakalar, islak ustler, yetisemediginizde camdan atlamayi dusundugunuz kriz anlari, bitkin düşüp ikisininde aglamalarina eslik etmeye karar verip koca isten geldiginde 3unuzude aglarken bulmasi, ne yapacagini bilemeyip onunda ayine katılması ? hep beraber buyuyecegiz insallah. 

Nasıl tek çocuk hiç çocuk demek değilse, iki çocuk da iki değil dört çocuk gibi bir şey.

hep “zamanı gelince düşünürüz” diyerek ertelediğimiz, oğlumuzun ısrarı üzerine birkaç ay sonra bizim de aralarına katılacağımız durum.

@10.çok haklısın:) valla bizde öyle düşündük bize bişey olursa tek kalmasın dedik.

insan 1. cocuğu kendine 2. çocuğu 1.ye yaparmış derler =)

benim iki kızım var araları 2,5 yaş.büyük 3,5 küçük 11 aylık.

her ne kadar zor olsada,ikinci olduktan sonra ve ilk bir yılı badiresiz geride bırakınca biraz daha rahatlıyor anne.

hele onları birlikte (kısa süreli olsada)oynarken görmek en büyük keyiflerimden sadece biri.

bazen bi oyuncak için tatlı çekişmeleri(şuan yaşadığımız gibi)çok hoşuma gidiyor benim:)

bir de büyüyüp genç kız olduklarını hayal ediyorum daha heyecanlanıyorum….

elbette çok zorlandığım zamanlar oldu-oluyor ama hiç bişey kolay değil ki hayatta,

herşey emek istiyor anne yıpranıyor doğru ama hayatın kuralı bu!bizim annelerimiz bizi nasıl büyüttü?

biz öyle kolaymı büyüdük ki şimdikiler kolay büyüsün.eskiden böyle internet te yokmuş araştırıp kafa dağıtsınlar

tecrübelerini paylaşıp biribirlerini bilgilendirsinler.

kızıma olan sevgimi bölmek istemediğim için hiç iki çocuklu olamayacağım sanırım :))

büyük çocuğa haklıksızlık ediliyormuş gibi geliyor

ablam olmak uzere bakalim o bir olsun eger tavsiye ederse bende olucam))

“arada yaş farkı varsa, büyük yardımcı olabilecek yaştaysa güzel olur” gibi hayal ediyorum. Ama İKİZ çooook zor, çok! ben ben değilim artık…psikolojim çöktü, agresif sinirli bir insan oldum. Bazen kendimi kontrol edemiyorum, ve hatta bazende tanıyamıyorum…. Nerde o eski sakin, soğukkanlı kadın? Birgün bulurum belki yinede ümidim var 🙂

benim psikolojik sağlığım için epey bir süre mümkün olmayacaktır. daha birine alışamamışken..

birinciden sonra asla dediğim, kaza eseri olmasaydı çok da cesaret edemeyeceğim durum. ama olduktan sonra da iyiki de yapmışım diyorum. çok ayrı bir keyif. ikinci çocukta anne çok rahat oluyor ve çok keyifli büyütüyor bebeği..

Coook ozendigim ama hic cesaret edemedigim… Biri ile siyirma asamasindayim, ikinci icin cok mu yasliyim?

kızımla oğlum arasında 3 yaş var ve ben ideal yaş farkı olduğunu düşünüyorum. tek çocuk hiç çocuk derler ya gerçekten öyleymiş. üstelik anne daha çok yorulmuyor. oğlum da biraz daha büyüsün de birlikte oynasınlar diye bekliyorum.