anne itirafları

kızım 5.5 aylıkken emmeyi reddettiğinde herkes üzülmüş ama ben üzerimden bir yük kalkmış gibi hafiflemiştim. Anne sütünün faydalarını yadsıyamam, o ayrı, amma velakin geceleri sayısız kere yat-kalk yapınca uyku mahmurluğu ile kızımın üzerine kapanmaktan ölesiye korkuyordum.

“anne olunca anlarsın” diyen anneme “değişen bir şey yok” dememek için kendimi zor tutuyorum.

itiraf ediyorum bazen “ya ilerde kızım bana benzerse” diye çok korkuyorum.

bebekliği sırasında bazı geceler oğlum ağladığında neden ağladığını söylemesi için tanrı’ya yalvarıyordum.

doğumum sırasında o kadar sancı çektim ki asla ikinci bebeği düşünmeyeceğime yemin ettim.

oğlum değil de kızım olsaydı daha mı eğlenceli olurdu, diye düşünmeden kendimi alamıyorum.

itiraf ediyorum; bebeğim doğduktan sonra kocamın tüm sülalesinden nefret ettim.. hatta zaman zaman kocamdan da.. :)) şimdi iyiyiz ama :))

itiraf ediyorum…. emzirmeyi hiç bir zaman sevmedim, bittiğinde dünyalar benim oldu,

kızımı ilk gördüğümde dünyalar benim olmadı, sevinçten havalara uçmadım,

veee 2. çocuk denince aklım çıkıyor, bir anda kalbim sıkışıyor miğdeme kramp giriyorrr…

amaaaa kızım bir tane ve ben ona hastayım orası ayrı:)

evet ben de itiraf ediyorum… şimdi göbek kordonu başlığını okuyunca aklıma geldi de, kızımın göbek kordununu nereye koyduğumu unuttum. oysa bi okula filan gömecektim. neyse evcimen bi kız olacak bu demek ki :))

bebeklerinin herşeyini saklayan, dosyalayan insanları gördükçe kendi kendime diyorum “ben kesin sorunluyum”

itiraf ediyorum; annemin bana getirdiği kısıtlamaları bende kızlarıma getireceğim. Annem haklıymış -anne olunca anladım-

bir gün oğlumun aşık olup evleneceğini düşündükçe sanki onu paylaşamazmışım gibi hissediyorum

geçici bir his diye düşünüyorum öyledir değil mi?

ayşo = kötü kaynana =)))

emzirmeyi doğum yaptıktan sonraki bir kaç gün severek yaptım ama sonrası nefrete dönüştü diyebilirim 🙁 tamamen memeden kesileceğimiz günü iple çekiyorum :/

kızıma karşı aşırı takıntılıyım, ileride bunun ona zarar vermesinden korkuyorum. kendimi, kafamdan geçenleri, korkularımı frenlemeye, sakinleştirmeye çalışıyorum. 14. ayımız bitti ve ben hala işe geri dönme konusunda vicdanımla savaşıyorum, iş aramayı devamlı erteliyorum.

itiraf ediyorum hala iki çocuklu bir kadın olduğuma inanamıyortm. Biri evlimisin diye sorduğunda “evet ve 2 çocuğum var” diyince tuhafıma gidiyor.

Bikini giymeyi, ellili ve hatta altmisli(!) kilolari cooook ozledim…:((((

itiraf ediyorum, akşamları kızıma kitap okumaya çok üşendiğim için bazı geceler ben tv seyrederken kucağımda uyumasına göz yumuyorum.

İtiraf ediyorum; anneliğe daha hazır değilmişim.

bebeğim ilk doğduğunda “allahım bu çok çirkin, bu benim olamaz” diye düşünmüştüm, ama bunu hiiiç sesli söyleyememiştim ..

bu arada merak edenlere söliim, artık çok güzel, ya da bana öyle geliyor kimbilir:))))

itiraf ediyorum: bebeğimin ilk üç ayında dalgınlıkla su yerine kızımın mamasını içmişliğim vardır.

itiraf ediyorum: emzirmekten nefret ediyorum.